Rozdział 48

Cassie.

Przez ostatni tydzień wciąż chodziłam przygnębiona i wszystko dookoła olewałam. W szkole szło mi znacznie gorzej, bo nie mogłam się na niczym skupić. Moje myśli wciąż przepełnione były Justinem i rozmową, która odbyła się w szpitalu. Cały czas widziałam przed oczami jego wzrok, kiedy mówił, że mnie nie zdradził. Wielokrotnie zastanawiałam się, czy mówił prawdę, czy może nie..

Przez cały ten czas, Justin nieustannie próbował się ze mną skontaktować. Przychodził do mojego domu, przyjeżdżał pod szkołę, prosił Kate i chłopaków, by ze mną porozmawiali i przekonali, że nic nie zrobił, i że mnie kocha. 

Czy wierzyłam?

 Jakaś cząstka mnie chciała wierzyć, że nie jest temu winien, i że Sean zrobił to specjalnie, ale część mnie nie pozwalała na to. Nie chciałam być ponownie skrzywdzona, przez co odrzucałam wszelakie jego starania. 

-Cassie, stój no.!-krzyknęła zdyszana Kate, biegnąc za mną. Odwróciłam się, by móc na nią spojrzeć i lekko uśmiechnęłam widząc ją tak zmęczoną.-Mówiłam, żebyś na mnie zaczekała.-powiedziała-Dlaczego sobie poszłaś?

-Przepraszam, chciałam tylko pomyśleć.

-Możesz pomyśleć na głos.-zaśmiała się obejmując mnie przyjacielsko ramieniem.

-Nie, ponieważ wtedy będziesz przekonywać mnie do niewinności Justina.-powiedziałam wystawiając ku niej palec wskazujący, na co dziewczyna wywróciła oczami.

-Wiesz, że to prawda, ale sama nie możesz się przed sobą do tego przyznać.-prychnęła,a ja milczałam. Może miała rację. Może mu wierzyłam.. Sama gubiłam się w swoich myślach.-Mogłabyś się przynajmniej z nim spotkać i raz jeszcze, spokojnie porozmawiać? Nie możesz go wciąż unikać, Cassie. On się stara.

-Przemyślę to, okej?-zapytałam.-A teraz proszę skończmy. Powiedz mi lepiej jak z tobą.-powiedziałam uśmiechając się lekko.

***

Siedziałam właśnie w pokoju i czytałam książkę, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Justina stojącego w progu z kwiatami w dłoniach. Odłożyłam na bok książkę i usiadłam po turecku na łóżku.
-Mogę na chwilę?-zapytał ściszonym głosem.-Twoja mama mnie wpuściła.-Moja rodzicielka nie wiedziała co zaszło między nami. Powiedziałam jej,że się po prostu pokłóciliśmy, a ponieważ ona bardzo lubi Justina, to zawsze kiedy tylko miała okazję przekonywała mnie, że kłótnie w związku są potrzebne, i że każdemu się one zdarzają, tylko trzeba umieć wybaczać. 

-Wejdź.-powiedziałam.
Chłopak podszedł do mojego łóżka i usiadł na nim tyłem do mnie.
 Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. Żadne z nas nie wiedziało jak ma zacząć. Utwierdzałam się w przekonaniu, że jeśli on tu przyszedł to on powinien zacząć.
-To dla ciebie.-powiedział w końcu odwracając się do mnie i wręczając mi bukiet kwiatów.-Wiem, że to trochę banalne i po raz kolejny się kompromituję, ale..
-Nie musiałeś.-powiedziałam.-Nie chcę żadnych prezentów, Justin.
-Wiem, ale pomyślałem, że się ucieszysz. Lubisz kwiaty.-wzięłam je od niego i przyłożyłam do nosa, w celu powąchania. Były naprawdę piękne, ale nie jestem do kupienia.-Dziękuję, ale jak już mówiłam, nie musiałeś.
-Wiem, że mi już nie wybaczysz.-zaczął po chwili ciszy.-Ale wiesz, że jeśli mi na czymś zależy do staram się do ostatniej chwili. Wiesz, że udało mi się uratować Melanie od Seana?-zapytał, na co skinęłam lekko głową.
-Tak, słyszałam. Gratuluję.-powiedziałam.-Jak się trzyma?
-Tak, dzięki.-powiedział i spuścił głowę patrząc na swoje palce.-Teraz z nią już w porządku. jest z Jasonem, który ma nad nią nadzór 24 h na dobę.-zaśmiał się pod nosem.
Ponownie zapanowała cisza. Słychać było jedynie nasze oddechy. Nasza rozmowa się w ogóle nie kleiła., jakbyśmy byli dla siebie obcymi ludźmi.
-A ty?-zapytałam w końcu, by przerwać tą krępującą ciszę.-Jak ty się z tym czujesz? Jesteś bohaterem.-prychnął.
-Bohaterem? Jak mogę nazwać siebie bohaterem, skoro uratowałem Melanie, by stracić ciebie. Nigdy sobie tego nie wybaczę.-mruknął.
-Justin, nie myśl o tym w ten sposób.-od razu skarciłam siebie za zadanie mu najgłupszego pytania. To tak jakbym zapytała go ''jak się masz po naszym rozstaniu, mam nadzieję, że dobrze'', a doskonale wiedziałam, że tak nie było.
-Wiesz, że mi na tobie zależało i zawsze zależeć będzie, prawda?-zapytał patrząc mi w oczy. Odłożył kwiaty, gdzieś na łóżko i złapał za moje dłonie.
Nie wyrwałam ich. Nie chciałam.
Tęskniłam za jego dotykiem, za jego czułością. Czułam, że za chwilę nie wytrzymam. Miałam ochotę płakać. Łzy zbierały się w kącikach moich oczu, ale mrugnęłam kilka razy, by nie pozwolić im się ujawnić. Nie chciałam się rozkleić przy nim. Nie mogłam.-Wiesz to?-powtórzył pytanie, a ja wciąż milczałam.
Tak bardzo chciałam mu wierzyć. Chciałam wierzyć, że te jego starania nie były zwykłą ściemą, chciałam wierzyć, że mnie nie zdradził, ale...bałam się.
-Justin, proszę.-wyjęczałam.-Przestań.
-Wiem, że gdzieś tu.-podniósł nasze splecione dłonie i przyłożył do mojego serca.-wciąż jestem. I wiesz też, że ty jestem tu i zawsze tu będziesz.-tym razem przyłożył nasze dłonie do jego serca. Czułam jego bicie. Czułam jak się denerwuje i jak jest mu przykro.-Dzisiaj wyjeżdżam, Cass bo nie mogę żyć tu wiedząc, że jestem obok, a nie mogę cię mieć. Ale chcę żebyś pamiętała, że zawsze będę cię kochał, rozumiesz? Chcę żebyś to wiedziała.-powiedział i nim zdążyłam jakkolwiek zareagować, on przycisnął swoje usta do moich. Położył swoją rękę na moim policzku i pogłębił pocałunek. Przybliżył się do mnie jeszcze bardziej napierając na mnie swoim ciałem i objął moją talię. Po chwili oderwał się ciężko dysząc i gładził mój policzek. Jedna łza spłynęła po jego twarzy, a ja widząc to czym prędzej ją starłam. -Kocham Cię, Cass i przepraszam za wszystko.-powiedział. Pocałował raz jeszcze moje usta, po czym opuścił pokój zostawiając mnie samą.

Siedziałam w pokoju i nie wiedziałam co powinnam zrobić.
Pobiec za nim?
Powiedzieć, że go kocham?
Zatrzymać?
Miliony myśli przelatywały mi przez głowę.
 Co ja wyprawiam?
 Już nie trzymałam swoich uczuć. Wybuchnęłam płaczem, zaciągając się powietrzem.
 Łzy spływały po moich policzkach strumieniami, a ja nie mogłam nad tym  panować.

Justin wyjeżdża.
Już więcej go nie zobaczę.

Nie myśląc dłużej, sięgnęłam po swój telefon i wybrałam numer do Kate.
-No co jest?-zapytała, a ja zamiast powiedzieć o co chodzi, jeszcze bardziej, o ile się dało zaczęłam szlochać.-Ej, Cassie co się dzieje? Czemu płaczesz?
-Ju-Ju-Justin.-jąkałam.
-Cassie, co z Justinem? Co się stało?-pytała spanikowana.-Oddychaj, dobrze? Spokojnie bierz oddechy, a ja zaraz będę u ciebie, ok? Proszę, oddychaj, już jadę.-powiedziała i rozłączyła się.

***

-jejku, Cassie, co się stało?-do pokoju wpadła Kate i Chris, którzy od razu podeszli do mojego łózka, na którym leżałam zwinięta w kłębek i płakałam. Kate usiadła obok mnie i głaskała moje włosy, szepcząc bym się uspokoiła.
Cassie.-zaczął spokojnie Chris.-Gdzie jest Justin?
-O-on wyje-wyjechał.
-Jak to wyjechał? Dokąd?-dopytywała się Kate, a ja tylko wzruszyłam ramionami z bezradności.
Mogłam go zapytać, mogłam przekonać go by został, by mnie nie opuszczał, mogłam wszystko naprawić, a zamiast tego pozwoliłam mu odejść... na zawsze.
-Zaraz wrócę.-powiedział Chris i opuścił mój pokój, a Kate siedziała i przytulała mnie do swojego boku szepcząc, że wszystko będzie dobrze, ale ja wiedziałam, że nie będzie. Wiedziałam, że teraz moje życie będzie zupełnie inne...puste.
-Justin jest na lotnisku.-powiedział.-więc jeśli chcesz...-nie pozwoliłam mu dokończyć, ponieważ szybko zerwałam się z łóżka i udałam się do drzwi wybiegając z pokoju. Nie dbałam o to, że jestem cała rozmazana. Jedyne czego teraz potrzebowałam, to pewność, że uda mi się zdążyć zanim odleci i przekonać go, by ze mną został.

-Dalej.-krzyknęłam stojąc przy aucie Chrisa.
Jak tylko podeszli, a chłopak otworzył drzwi weszłam do środka i zapięłam pas.
Podczas drogi cały czas krzyczałam, by się pośpieszył i nie zwracał uwagi na światła i inne auta, bo przez to możemy nie zdążyć.
-Okej, okej spokojnie.-powiedziała Kate.-Już jesteśmy, pani niecierpliwa.-zaśmiała się.
-Ciekawe czy ty byłabyś cierpliwa, gdybyś była na moim miejscu, a Chris chciałby wyjechać.-odgryzłam się.
-Wyluzuj już i idź do niego.-powiedział Chris. Otworzyłam drzwi i jak najszybciej wbiegłam do budynku pełnego ludzi. Jak ja go teraz znajdę.-pomyślałam. Rozglądałam się wokoło, aż w końcu spojrzałam na tablicę odlotów i przylotów. Zmierzyłam ją wzrokiem, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że przecież nie wiem nawet, gdzie on leci.
-Kurwa.-warknęłam tupiąc nogą.-Gdzie ty jesteś?-szepnęłam cicho tracąc już nadzieje, że kiedykolwiek go jeszcze zobaczę.
-Tu.-powiedział.
Rozpoznałam ten głos.
 To był on.
Odwróciłam się szybko i nie patrząc na innych, podbiegłam do niego i rzuciłam mu się w ramiona. Przytulał mnie do siebie na środku lotniska , jakby nikogo poza nami tam nie było. Czułam jak jego koszulka robi się wilgotna od moich łez, ale widać było, że Justinowi to nie przeszkadzało.
-Nie płacz już. Jestem tu, Caas.-mówił pocieszająco gładząc moje plecy.
-Zostań ze mną, proszę.-mamrotałam w jego tors.-Nie zostawiaj mnie. Przepraszam, Justin, proszę nie zostawiaj mnie.-mówiłam jak zdesperowana, chcąc by został i był ze mną już zawsze.
Objął mnie szczelniej swoimi ramionami i pocałował czubek mojej głowy.
-Nie zostawię cię, Cass.-powiedział.-Jestem tu i będę dopóki nie przestaniesz mnie kochać.-odsunął mnie lekko od siebie, złapał moją twarz w dłonie i pocałował. Czułam, że przekazuje mi wszystkie swoje emocje, które dotychczas nim targały. Czułam jego miłość.
-Gdzie masz swoje walizki?-zapytałam, kiedy się od siebie oderwaliśmy. Justin podrapał się nerwowo po karku, a ja skrzyżowałam ręce na piersiach wyczekując aż mi się wytłumaczy.

-Obiecasz, że nie będziesz zła?-zapytał cicho.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

tararararra, dobry wieczór :)

----------->Co myślicie o rozdziale?

----------->  Czy Justin dobrze postąpił?

---------->Czemu Justin nie ma walizek?

----------> Jak zareaguje Cass po tym, jak jej opowie co planował?

+ prawdopodobnie kolejny to epilog,

chyba że uda mi się stworzyć z tego rozdział, zobaczymy.

Do następnego :)

#love

Rozdział 47

Justin.

***

Teraz miałem jeden cel.
Wsiadłem do auta i nie zastanawiając się długo ruszyłem, by odwiedzić mojego wiernego przyjaciela Seana. Czujecie ten sarkazm? Powinienem dokończyć to co zacząłem, czyli odzyskać Melanie i dowiedzieć się co to za laska, która mnie całowała.

Doskonale wiedziałem już co muszę zrobić...

***

Wysiadłem z auta, mocno trzaskając drzwiami i podszedłem do Seana, który stał przed budynkiem paląc papierosa. Wszystkie emocje mną szarpały, byłem wściekły. Co chwilę zaciskałem i rozluźniałem pięści. Sean widząc mnie uśmiechnął się szeroko i zgasił niedopałek przygniatając go nogą.

-Kogo moje oczy widzą.-zaszydził.

-W co ty pogrywasz?-warknąłem na niego. 

Podszedłem bliżej i złapałem za jego koszulkę, po czym uderzyłem nim o ścianę. Uśmiechnął się szyderczo i odepchnął mnie od siebie.

-W co ja gram?-prychnął.-Z tego co pamiętam to ty mnie oszukałeś, więc nie graj niewinnego.

-Gdzie jest Melanie?-zapytałem zmieniając temat.

-Naprawdę myślisz, że tak po prostu oddam ci ją? Masz jeszcze jeden wyścig do wygrania.

-W chuju mam ten twój wyścig. Ten ostatni wyścig każdy głupi może wygrać, nie uważasz? Ci tak zwani kierowcy to cioty, więc odpuść i wypuść Melanie.

-Uuuu..-udał smutnego, po czym szeroko się uśmiechnął.-Po co tyle złości Justin?

-Kurwa, nie żartuj ze mnie.!-krzyknąłem.-Gdzie jest Melanie?

-Twoja dziwka już cię nie chce, że taki zły jesteś?

-Powiedz to jeszcze raz.-zaszydziłem.-Nazwij ją tak jeszcze raz, a nie ręczę za siebie.

-Oh, czyli skończyła z tobą, a ty nie możesz się z tym pogodzić.-powiedział i poklepał lekko moje ramie. Ponownie zacisnąłem pięści i nierówno oddychałem. Miałem taką kurewską ochotę zmazać mu ten uśmieszek z twarzy.-Wiesz..powiem ci, że wcale jej się nie dziwie. Nikt nie jest w stanie znieść zdrady, czyż nie? A ty powinieneś o tym doskonale wiedzieć..

-O czym ty mówisz?-zapytałem marszcząc czoło. Już niczego nie byłem pewien. Do czego to właściwie zmierzało? Czy Cass mnie zdradziła? Nie, to nie możliwe....

Kurwa.

I teraz wszystko zgrało się w całość.

Tylko...kto jej o tym powiedział?

-Gdzie jest ta dziewczyna?-krzyknąłem uderzając go w twarz. Zachwiał się lekko, nie spodziewając się wybuchu z mojej strony i cicho syknął z bólu.

-Idź stąd zanim źle się to dla ciebie skończy.

-Ty ją tam przysłałeś, prawda? Po co?

-Boże, Bieber jaki ty jesteś głupi.-prychnął wycierając nos, z którego sączyła się krew. Spojrzał na mnie i pokręcił głową.-Taki głupi.-powtórzył.-Clar miała cię pocałować na oczach twojej laski, już czaisz? Spójrz...myślę, że teraz jesteśmy kwita. Ja po wyścigu tracę Melanie, a ty ją zyskasz, ale za to tracisz Cassie.-powiedział.-Widać, nie wszystko kończy się happy endem..

-Jesteś popieprzony.-warknąłem.-Jeśli myślisz, że udało ci się to wszystko zniszczyć, to się mylisz. Nie pozwolę na to.-powiedziałem pewnie, choć wcale tyle pewności nie miałem... Bałem się, że Cass może mi nie wybaczyć.

Z powrotem wsiadłem do swojego auta i z piskiem opon odjechałem.

***

Teraz albo nigdy.-powtarzałem sobie w myślach stojąc przed drzwiami do domu Cass. Mój oddech był ciężki, a ja naprawdę się bałem, choć wiedziałem, że muszę jej to wszystko wytłumaczyć. Jest dla mnie jedyną dziewczyną i nie chce nikogo innego. 

Po kilku minutach stania, w końcu odważyłem się zapukać. 

Raz, drugi raz, trzeci...nic. 

Cisza.

-O, Justin.-ktoś odezwał się za mną. Odwróciłem się i spotkałem się z szerokim uśmiechem Amandy.-Cassie napisała mi, że pojechała do Hallie.

-Oh, okej, dziękuję.-powiedziałem lekko unosząc kąciki ust do uśmiechu.-To ja już pojadę.-I szybkim krokiem, nawet się nie żegnając odszedłem, i wsiadłem do auta.

Będąc już w sklepie z zabawkami, wybrałem dwa misie. Jeden duży, a drugi mały. Podszedłem do kasy i zapłaciłem za nie. Schowałem do auta i wsiadłem za kierownicę, by udać się do mojego celu.

***

Będąc już na miejscu, stanąłem pod drzwiami od sali. Drzwi były lekko uchylone, przez co słychać było o czym rozmawiają. Nie chcąc im przerywać, postanowiłem trochę podsłuchać.

-Czy on ją kochał?-zapytała dziewczynka.

-Myślę, że tak. Inaczej nie poślubiłby Śnieżki.

-Ty to masz fajne życie.

-Dlaczego tak uważasz?-zapytała ją Cass. Spojrzałem przez małe okienko w drzwiach i przyglądałem im się.

-No bo masz rodzinę i Justin cię kocha.-powiedziała smutno i spuściła głowę. Cass usiadła bliżej niej i ją przytuliła.

-Nie mów tak. Ja cię kocham, maluszku.

-I ja.-powiedziałem wchodząc do sali. 

Uznałem, że będzie to najlepszy moment, by im się ujawnić. Dziewczynka widząc mnie, szybko wstała i podbiegła rzucając mi się w ramiona, kiedy ukucnąłem.

 Spojrzałem na Cass, ale ta unikała mojego wzroku. Po chwili wstała, więc i ja puściłem Hallie i wstałem.

-Dokąd idziesz?-zapytała dziewczynka przecierając swoje oczka.

-Powinnam już wracać.-powiedziała Cass.-Teraz Justin ci coś poczyta, okej?-Podszedłem do niej i lekko chwyciłem jej dłoń, której o dziwo nie zabrała i zwróciłem się do Hallie.

-Kochanie, za chwilę przyjdziemy, w porządku? Aaa byłbym zapomniał.-puściłem dłoń Cass, mówiąc żeby chwilę zaczekała i schyliłem się, by podnieść z podłogi misie, które wcześniej upuściłem, gdy przytulałem Hall.-To dla ciebie.-dziewczynka wzięła ode mnie misia, który był prawie jej rozmiarów i szeroko się uśmiechnęła, krzycząc kilka razy ''dziękuję''. Zaśmiałem się z jej reakcji i odwróciłem w stronę drzwi, które lekko się uchyliły. Wziąłem drugiego misia i podbiegłem za Cass, łapiąc za jej nadgarstek, co spowodowało, że się odwróciła.

Płakała.

A tego nie lubiłem najbardziej.

Nie lubiłem, kiedy była smutna, a już tym bardziej przeze mnie.

-Cass.-mruknąłem cicho.-Nie płacz, proszę.-Złapałem ją za biodro i przyciągnąłem do siebie owijając ramiona wokół niej. Jeszcze bardziej zaczęła szlochać, dodatkowo odpychając mnie od siebie, ale nie obchodziło mnie to. Wciąż kurczowo trzymałem ją w ramionach, nie chcąc niczego więcej od uspokojenia jej.

-Dlaczego?-zapytała zanosząc się płaczem.-Dlaczego?-ponowiła i uderzała piątkami o moje plecy.-Co takiego zrobiłam?

-Nic złego nie zrobiłaś, Cass.-powiedziałem lekko ją od siebie odsuwając, kiedy się trochę uspokoiła, by móc widzieć jej twarz. Otarłem jej wszystkie łzy i ponownie do siebie przytuliłem.-Nie zrobiłaś nic złego. To ja wplątałem się w to całe gówno, a teraz muszę patrzeć jak cierpisz z mojego powodu. Przepraszam.-powiedziałem ze skruchą.-I...Cass, nie zdradziłem cię. Nie mógłbym, rozumiesz?

-Nie mów mi tego, co chce usłyszeć, Justin. Widziałam to.-lekko podniosła na mnie głos odpychając mnie.

-Słuchajcie.-zwrócił się do nas jakiś lekarz.-Rozumiem, że macie między sobą coś do załatwienia, ale to jest szpital, więc oczekuje się tu ciszy.

-Przepraszamy.-mruknęła cicho.

Przetarłem twarz dłońmi z bezsilności, po czym schowałem ręce do kieszeni patrząc w te piękne tęczówki, w których się zakochałem. Patrząc na dziewczynę, którą kocham, ale ona mi nie wierzy.

-Dlaczego mi nie wierzysz?-zapytałem już nieco spokojniej. Cass spuściła głowę bawiąc się swoimi palcami. Po jej policzkach wciąż spływały łzy. Chciałem je wszystkie wytrzeć, scałować, ale wiedziałem, że tylko pogorszyłbym sprawę.

-Bo wiem co widziałam, Justin. Całowałeś ją, a myślałam, że...myślałam, że kiedy mówiłeś, że mnie kochasz, to była prawda.

-Bo była, Cass i jest. Proszę uwierz mi.-błagałem. 

Byłem w rozsypce. Jeszcze nigdy nie musiałem się tak płaszczyć przed kimś.-Tą dziewczynę załatwił Sean, żeby się zemścić. Chciał, żebyś to zobaczyła i żebym cię stracił. Liczył na to, rozumiesz? Chciał nas skłócić, chciał żebyś o mnie zapomniała...

-Znowu winisz Seana, a wina zawsze leży po obu stronach.-powiedziała.-Gdybyś tego nie chciał to odepchnął byś ją.

-I tak zrobiłem, Cass.-mruknąłem.-Kocham Ciebie i tylko ciebie,ok? Nie chce nikogo innego. Tylko ty mnie rozumiesz, tylko ty sprawiasz, że się uśmiecham, tylko ty jesteś tak bardzo irytująca i uparta, tylko ty potrafisz mnie uspokoić, tylko ty jesteś tą, która się dla mnie liczy. Kurwa Cass kocham cię i mówię to, bo tak czuję. Jeszcze żadna dziewczyna nie zawładnęła moim sercem, żadna nie przełamała mnie i nie uwolniła ze mnie prawdziwego mnie. Tobie się to udało. Jesteś dla mnie jedyną i nie chce nikogo innego.-zrobiła krok w moją stronę i położyła swoje delikatne dłonie na moje policzki. Przymknąłem lekko oczy, rozkoszując się tą chwilą, wdychając jej piękny zapach.

-Kocham Cię, Justin.-powiedziała przejeżdżając palcem po mojej lekko rozchylonej wardze. Spojrzałem w jej oczy, które pod wpływem łez teraz błyszczały i położyłem swoją dłoń na jej policzku. Przybliżyła się do mnie, a nasze twarze dzieliły milimetry, po czym przywarła do mnie ustami. Czułem na ustach słony smak, co znaczyło, że ponownie zaczęła płakać, przybliżyłem ją jeszcze bliżej siebie, ale ona odsunęła się, kręcąc głową na ''nie''.-Kocham Cię, ale to boli.-powiedziała.

-Nie poddam się.-krzyknąłem za nią, kiedy stopniowo się oddalała. Stałem na środku korytarza patrząc daleko w przestrzeń i myśląc o tym co powiedziała. Nie zorientowałem się nawet, kiedy łza spłynęła po moim policzku...Dziewczyna doprowadziła mnie do płaczu i jeśli to nie jest miłość, to ja nie wiem co to jest...

-Wróci do ciebie, synku.-powiedział ktoś klepiąc lekko moje ramie. Zniżyłem się lekko, by zobaczyć starszą panią. Prawdopodobnie była tu pacjentką. Wymusiłem lekki uśmiech, starłem łzę dziękując kobiecie i wszedłem do sali Hallie.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Czeeeeeeeść :)

No i mamy kolejny.. 

Wiem, że minął tylko jeden dzień, ale ponieważ dzisiaj miałam chwilę wolnego, postanowiłam coś napisać. Jest dzisiaj, ponieważ nie wiem kiedy będzie kolejny :c

W środę i czwartek mam sprawdziany, a piątek idę na imprezę, a w sobotę jestem na mieście, więc zobaczymy jak to wyjdzie, ale postaram się, by był jak najszybciej, jeśli będziecie chcieli :)

----> Jak oceniacie postawę Seana?

----> Czy mała Hallie będzie miała jakiś wpływ na dalsze relacje Cass i Justina?

----> Czy Justin sobie odpuści, czy może będzie walczył do końca?

PS. Dziękuję Wam, że jesteście i wciąż czytacie tą historię.

Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy.

Jesteście niesamowici, dziękuję, dziękuję.!

#MuchLove

Rozdział 46

Cassie.

-Cassie, spójrz na mnie.-powiedziała Kate chwytając moje ramiona i przyglądając mi się ze smutkiem na twarzy. Wymusiłam lekki uśmiech, choć jestem pewna, że ona wiedziała, że nie jest szczery.-Pójdziemy tam teraz i wszystko wyjaśnimy,okej?
-Co?-krzyknęłam przerażona na myśl o tym, że będę musiała w końcu powiedzieć Justinowi, że o wszystkim wiem i, że...to koniec.-Nie chce z nim teraz rozmawiać. Ta noc miała być nasza, pamiętasz?
-Tak, ale nie możesz przed nim tego ukrywać Cassie.-powiedziała.-Powinien wiedzieć i jeśli ty tego nie zrobisz, to ja to zrobię.
-Po prostu chodźmy tam i się bawmy, dobrze?-zapytałam z nadzieją, że zaprzestanie tego tematu.
-Będzie chciał wyjaśnień.
-To ich nie dostanie. Nie chce z nim teraz rozmawiać, po prostu tam pójdziemy, a ja będę go unikać.-spojrzałam na nią mrugając kilka razy rzęsami, ze smutną miną. Na prawdę nie chciałam teraz o tym z nim mówić.

 Nie tak to sobie wyobrażałam.

***

Tańczyliśmy już od jakiś 3o minut wciąż uciekając od Justina. Za każdym razem, kiedy się zbliżał kierowałam się w przeciwną stronę. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jakie to wszystko jest trudne. Nie wiem co mam myśleć. Z jednej strony chciałabym pójść do niego, przytulić i powiedzieć, że go kocham, ale z drugiej wiem, że jest to nie możliwe. ON MNIE ZDRADZIŁ. O tym nie da się zapomnieć, tym bardziej, że byłam tego świadkiem. Nie rozumiem tylko po co byłam mu potrzebna, po co się mną bawił i po co mnie w sobie rozkochał? Chciał się pobawić? Co to miało być?

-Cassie wracamy już?-zapytała Kate, wyrywając mnie z zamyśleń. Skinęłam głową i udałyśmy się w stronę naszego stolika. Wiedziałam, że teraz czeka mnie najgorsze, bo to Justin miał odwieźć mnie do domu, co znaczy, że będę musiała mu wyjaśnić moje zachowanie.

Stojąc już przy chłopakach ani razu nie spojrzałam na Justina mimo iż czułam jak on patrzy na mnie. Okropnie jest nie móc ponownie zatopić się w jego czekoladowych tęczówkach....

-Cassie, dasz radę?-zapytała Kate. Uśmiechnęłam się lekko i mocno ją przytuliłam, szepcząc podziękowania. Potem pożegnałam się z Chrisem i pomachałam znajomym ze stolika obok, i udałam się do wyjścia nie patrząc nawet czy Justin idzie na mną.

Zatrzymałam się przy jego samochodzie i czekałam aż otworzy. Kiedy usłyszałam charakterystyczny dźwięk otwieranych drzwi nie czekając dłużej od razu weszłam do środka. W czasie drogi nikt z nas się nie odezwał. Justin skupiony był na prowadzeniu, a ja bawiłam się palcami spoglądając za okno i podziwiając miasto nocą. W pewnym momencie Justin gwałtownie skręcił w inną uliczkę niż ta, która prowadziła do mojego domu i przyśpieszył. Spojrzałam na niego zdezorientowana, ale wciąż siedziałam cicho. On tylko prychnął pod nosem, na moją reakcję. Oczekiwał, że przez to zacznę mówić?

Zatrzymał się na jakimś parkingu, przy lokalu który był już zamknięty i zgasił silnik.

-Możesz mi do cholery wyjaśnić co zrobiłem?-zapytał, choć mimo iż użył wulgaryzmu był dość opanowany. Milczałam. On wypuścił z siebie powietrze, jakby chciał się uspokoić i oparł głowę o zagłówek kręcąc nią. Przyglądałam się jego poczynaniom, przez co jeszcze trudniej było mi to wszystko zakończyć.

Po kilku minutach ciszy, wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na swoje palce.
-Powinniśmy zerwać.-powiedziałam cicho, lecz na tyle by mógł mnie usłyszeć. Od razu spojrzał na mnie, przekręcając się lekko na siedzeniu, by mieć na mnie lepszy widok. Zaśmiał się bez humoru patrząc na to co robię.
-Nie mówisz poważnie.-powiedział jakby zmieszany.
-Możesz mnie odwieźć do domu?-zapytałam patrząc prosto na niego. Miałam wrażenie, że jego oczy stały się kryształowe, jakby powstrzymywał łzy, ale po co? Znowu grał? Chciał mnie wziąć na litość? Już się na to nie nabiorę, nie ponownie.
Myślałam, że jest inny, ale niestety jest taki jak większość chłopaków na tym świecie.

Dupek.

-Powiedz, że tylko żartujesz.-nalegał.-Cass, kurwa powiedz mi, że żartujesz, że wcale tego nie powiedziałaś. Nie mogłaś.-wyszeptał ostatnie zdanie i opadł na siedzenie, zakładając swoje dłonie na twarz.
-Zawieź mnie do domu.-ponowiłam swoją prośbę.

 Jedyne czego teraz chciałam to wrócić do domu i zapomnieć o wszystkim co dzisiaj miało miejsce. Nie chciałam więcej na niego patrzeć, bo wiedziałam, że w każdej chwili mogę mu wybaczyć, a wtedy co? Znowu się rozczaruje?

-Nie kurwa.-warknął na mnie.-Nie odwiozę cię, dopóki nie powiesz mi, skąd nagle taki pomysł. Co takiego zrobiłem?
-Justin, proszę.
-Powiedz mi.-nalegał.-Chciałbym wiedzieć, dlaczego postanowiłaś zakończyć wszystko, to co budowaliśmy.-prychnęłam na jego odpowiedź i otworzyłam drzwi, by wyjść z auta. Wyjęłam telefon z kieszeni i wykręciłam numer po taksówkę. Przyłożyłam telefon do ucha i czekałam.

-Dobry Wieczór.
-Dobry wieczór, chciałabym zamówić taksówkę..-nie dane mi było dokończyć, ponieważ Justin wyrwał mi telefon, mówiąc nieznajomemu taksówkarzowi, że już nie potrzebuję transportu, i że przeprasza za kłopot.
-Coś ty właśnie zrobił?-krzyknęłam na niego.
 Powiedzieć, że byłam zła, to mało. Już nie panowałam nad emocjami.
-Nie potrzebujesz jebanej taksówki.-powiedział zbliżając się do mnie.
-A jak mam niby wrócić do domu, skoro ty nie chcesz mnie zawieźć?
-Odwiozę cię, jak mi wszystko wytłumaczysz.-Stanął przede mną i patrzył głęboko w moje oczy.
Odkąd wyszłam z łazienki razem z Kate, tłumiłam w sobie wszystkie uczucia. Grałam twardą, ale już nie umiałam. Nie mogłam więcej tego robić, kiedy tak intensywnie na mnie patrzył. Automatycznie łzy zaczęły mi spływać po policzku, nie mogłam już tego kontrolować.
Justin widząc to od razu starł mi je z twarzy, ale kiedy oprzytomniałam zrzuciłam jego dłonie robiąc krok do tyłu i cicho szlochając.
-Odwieź mnie, proszę.

***

Udało mi się.
 Osiągnęłam swój cel.
 Justin widząc mnie w opłakanym stanie, zlitował się i odwiózł mnie do domu. Oczywiście przez całą drogę pytał co zrobił, a nawet przepraszał, choć jak twierdził nie wie za co.

 W takim razie po co to robił? Jaki sens jest w przepraszaniu kogoś, skoro nie zna się powodu swojego błędu? Oczywiście, tu była różnica, ponieważ Justin doskonale wiedział, co zrobił. Problemem było jednak, to że nie potrafił mi się do tego przyznać.
Obiecałam sobie, że mu nie powiem. Może kiedyś się odważy i sam się przyzna, ale ja mu tego ułatwiać nie będę.

Przez cały wieczór siedziałam w pokoju i płakałam. Na szczęście mama była w pracy, więc nie musiałam się martwić, że mnie usłyszy. Za każdym razem, kiedy się choć trochę uspokoiłam, to brałam telefon do ręki i oglądałam nasze zdjęcia, przez co jeszcze bardziej zanosiłam się płaczem. Patrzyłam na te, na których byliśmy uśmiechnięci, na te, na których się całowaliśmy, przytulaliśmy, lub po prostu byliśmy. Wszystkie wspomnienia związane z Justinem przelatywały mi przez głowę, wszystkie wspólne chwile, te dobre i te gorsze...

I pomyśleć, że jeden wieczór wszystko zaprzepaścił..

Będąc już zmęczona płaczem i wspomnieniami, poszłam do łazienki, by wziąć szybki prysznic, by móc się położyć spać i odpłynąć do krainy Morfeusza, marząc by nie przyśnił mi się Justin...

Justin.

Odwiozłem Cass do domu, tak jak chciała, choć uwierzcie mi cholernie się wahałem. Chciałem wiedzieć, co się stało, ale ona była tak bardzo uparta...
Wciąż nie mogę uwierzyć w to, że chciała ze mną zerwać..lub może to zrobiła?
 Nie ważne. Szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to. Nie pozwolę jej tego wszystkiego przekreślić.
 Nie mogę.
 Muszę się dowiedzieć co się wydarzyło, że podjęła taką decyzję. Nie chce jej stracić.
Tylko ona się dla mnie liczy, więc nie mogę pozwolić jej odejść...

Zatrzymałem się na podjeździe od domu i szybkim krokiem ruszyłem do środka, kierując się od razu do swojego pokoju. Zdjąłem z siebie marynarkę i krawat, wziąłem potrzebne rzeczy i udałem się do łazienki w celu wzięcia prysznica. Miałem nadzieje, że kiedy woda będzie odbijać się o moje ciało  i choć trochę się zrelaksuję, to zapomnę na chwilę o otaczającym mnie świecie i zaistniałej sytuacji.

Po ogarnięciu się od razu walnąłem się na łóżko. Pomyślałem, że skoro moja mama jest w pracy, to pewnie mama Cass również i czy może nie złożyć jej wizyty, ale wtedy ponownie wróciły do mnie wspomnienia z dzisiejszego, a właściwie już wczorajszego wieczoru.
-Dlaczego ty mi to robisz.-wyszeptałem do siebie pod nosem i czekałem aż ogarnie mnie sen, mając przed oczami roześmianą i szczęśliwą Cass, taką w której się zakochałem...

Muszę to naprawić.

***

Obudziłem się słysząc na dole czyjeś głosy. Przeciągnąłem się na łóżku i postanowiłem wstać, sprawdzając przy tym, która jest godzina. 12.07 - no to sobie pospałem.

Podszedłem do szafy, wyciągnąłem czyste ubrania i wszedłem do łazienki, by się przygotować.

Myjąc zęby, usłyszałem dźwięk swojego telefonu, więc ruszyłem z powrotem do pokoju i chwyciłem urządzenie do ręki, odbierając.

-No co jest stary?-zapytałem Chrisa, trochę sepleniąc.

-Ty jesteś kurwa pojebany.-krzyknął od razu. Bez żadnego 'cześć czy cokolwiek. Chris zawsze podchodził do wszystkiego konkretnie, ale co tym razem?

Zmarszczyłem brwi nie rozumiejąc go i wróciłem do łazienki, by wypluć pastę.

-Co znowu spieprzyłem?-zapytałem w końcu.

 Nastąpiła chwila ciszy, po czym usłyszałem głośnie parsknięcie po drugiej stronie telefonu.

-Ty się mnie pytasz co spieprzyłeś?-zapytał śmiejąc się bez humoru.-Kurwa, pomyślałeś o tym, jakie będą konsekwencje? Oczywiście, że nie pomyślałeś. Dla ciebie liczy się tylko seks, mam rację? Tylko nie rozumiem jednej rzeczy, Justin.-zatrzymał się, po czym znów kontynuował.-Na chuj tyle mówiłeś Cassie, na chuj jej tyle obiecywałeś? Jak chciałeś ją tylko zaliczyć, to trzeba było ją zostawić od razu po, a nie robić jej na dzieje na wspólne życie, dzieci i całe to gówno.

-Skończyłeś?-zapytałem będąc coraz to bardziej zirytowany tą całą sytuacją. Miałem wrażenie, że każdy wokół mnie coś wiedział, oprócz mnie.-Jeśli tak, to teraz posłuchaj tego co ja mam ci do powiedzenia.-warknąłem.-Nie mam pojęcia o co kurwa ci chodzi. Nie wiem co się stało Cass, że nie chce ze mną rozmawiać, rozumiesz? Teraz dzwonisz ty i na mnie naskakujesz, mówiąc, że jestem czemuś winien choć za chuja nie wiem o co ci chodzi.-powiedziałem.-I kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że mi na niej cholernie zależy i, że nie zamierzam  tego tak zostawić. Kocham ją rozumiesz?

-Kochasz ją tak? Więc czemu to zrobiłeś?

-Kurwa, Chris, co zrobiłem?

-Wiesz, co Bieber? Jak dojrzejesz, by przyznać się do błędu do zadzwoń. A teraz kończę, bo umówiłem się z Kate, która równie bardzo to wszystko przeżywa. A wiesz czemu? Bo tak jak ja, nie może uwierzyć, że byłeś do tego zdolny.-I po tych słowach się rozłączył.

Stałem na środku pokoju wciąż nie wiedząc co się dzieje. Miałem mętlik w głowie, a głosy na dole nie pomagały mi się skupić na własnych myślach. Czym prędzej wyszedłem z pokoju, biorąc tylko kluczyki ze sobą i telefon, i zszedłem na dół. Zajrzałem do kuchni, gdzie siedziała moja mama z mamą Cass. 

Ta cała sytuacja mnie prześladuje.

-Dzień Dobry.-przywitałem się niepewnie, ponieważ nie wiedziałem czy powiedziała coś swojej mamie, czy nie. Może Amanda mnie teraz nienawidzi? 

-Cześć Justin.-odpowiedziała posyłając mi swój uśmiech. 

-Zjesz śniadanie?-zapytała moja mama.

-Nie, wychodzę.

-Wczoraj musieliście ostro zabalować, bo Cassie wciąż spała, kiedy wychodziłam.-powiedziała śmiejąc się.

-Taa..-mruknąłem cicho.-Idę, cześć.

***

Teraz miałem jeden cel. 

Wsiadłem do auta i nie zastanawiając się długo ruszyłem, by odwiedzić mojego wiernego przyjaciela Seana. Czujecie ten sarkazm? Powinienem dokończyć to co zacząłem, czyli odzyskać Melanie i dowiedzieć się co to za laska, która mnie całowała.

Doskonale wiedziałem już co muszę zrobić...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heeeeej :)

Wyrobiłam się, więc oto jestem z nowym rozdziałem. 

-----> Myślicie, że Justin sam wpadnie na to, że Cass widziała go całującego się z inną?

-----> Czy Chris dobrze zrobił nie wierząc mu?

-----> Jak myślicie co zrobi Justin podczas spotkania z Seanem?

Jestem strasznie zmęczona nauką, więc rada dla was.

NIGDY NIE POPRAWIAJCIE OCEN NA OSTATNIĄ CHWILĘ.

To nie wróży niczego dobrego, niestety... :c

PS. ON BĘDZIE TAKIM IDEALNYM TATUSIEM... :) :)

+ głosujemy na Justina, prawda? :3

VOTE FOR JUSTIN

Rozdział 45

Justin.

-Dobra, o co chodzi?-zapytałem Jasona, by przejść od razu do rozmowy.

-Chciałem ci tylko podziękować.-zaczął.-Wiesz..za to, że się zaangażowałeś w odzyskanie mojej siostry. To dla mnie wiele znaczy.-poklepał mnie po ramieniu, lekko się przy tym uśmiechając.

-Został mi jeszcze jeden wyścig, więc nie powinieneś mi jeszcze dziękować, ale jeśli to już wszystko to pozwól, że teraz cię opuszczę i wrócę do swojej dziewczyny.

-Kurwa, Justin.-warknął zły.-Czy ty nie możesz w końcu zapomnieć o tym co było i pozwolić mi wszystko naprawić? Schowaj tę pieprzoną dumę. Wiem, że byłem w stosunku do ciebie, jak i do chłopaków nie w porządku, ale chciałbym to zmienić.-powiedział.-Myślisz, że dlaczego uratowałem Chaza? Po to żebyś ty mi pomógł?-prychnął.-To była tylko wymówka. Uratowałem go, bo tego chciałem. Chciałem wam udowodnić, że nie jesteście mi obojętni, rozumiesz? A Melanie? Myślisz, że czemu to właśnie ciebie poprosiłem o pomoc, huh? Bo jesteś w tym najlepszy. Zawsze byłeś. Wiedziałem, że Sean będzie chciał wygranej w wyścigach w zamian za moją siostrę, ale ja nigdy nie byłem w tym tak dobry jak ty. Mogłem się starać i wmawiać to sobie, ale nigdy ci nie dorównywałem. Ty szybką jazdę masz we krwi. Ja nie. 

Stałem tam patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami. Naprawdę nie mogłem uwierzyć, że Jason McCann mógł coś takiego powiedzieć, ale miał rację.

Zachował się w stosunku do nas nie zbyt dobrze, ale to ja wciąż żywiłem do niego urazę i nie widziałem tego, że naprawdę się stara.

 A może nie chciałem tego widzieć?

 W każdym razie dopiero po tych słowach uświadomiłem sobie, że gram dokładnie tak samo jak on kiedyś-w zemstę. Nie rozumiem tylko co się takiego zmieniło, że nagle chce to wszystko naprawić?

 Czyżby się zmienił? Nie, to nie możliwe. 

A może?

Sam gubię się w swoich myślach, ale zrozumcie mnie. Co wy byście zrobili na moim miejscu? Naprawdę jestem teraz w szoku, ale może powinienem mu dać szansę? 

Może powinniśmy w końcu zakończyć ten topór wojenny? 

Mówi się, że nie powinno się wchodzić do tej samej rzeki dwa razy, ale również, że każdy zasługuje na drugą szansę. 

Co powinienem zrobić?

-Może w końcu coś powiesz?-zapytał zniecierpliwiony. Otrząsnąłem się ze swoich myśli i lekko uśmiechnąłem.

-Masz rację.-powiedziałem.-Myślę, że możemy zacząć wszystko od nowa, ale jeśli coś kombinujesz..-zawahałem się-to cię zabije.

-Wyluzuj, stary. Za dużo straciłem, by zrobić to ponownie. Brakowało mi was.-powiedział, po czym potrząsnął głową.-Naprawdę nie wiem co mi jest, że mówię takie ckliwe rzeczy.-zaśmiałem się i poklepałem go lekko po plecach w przyjacielskim geście.

-Dzięki, że dałeś mi szansę. Mam nadzieję, że chłopacy też będą tak wyrozumiali.-mruknął cicho.-I mam nadzieję, że zobaczę w końcu Melanie.

Czas mijał, a my nie zwracaliśmy na to uwagi. Całkowicie pogrążyliśmy się w rozmowie, nie zważając na otaczający nas świat i bal, gdzie znajdowała się moja dziewczyna.Opowiadaliśmy sobie o tym co działo się u nas przez ten czas, kiedy nie rozmawialiśmy, trochę wspominaliśmy.. Przeprosił mnie nawet za to, że za moimi plecami pieprzył się z Olivią.

 Ale wiecie co jest w tym najlepszego? To, że jest w niej zakochany.

 Gdybym teraz miał to wszystko oceniać, nie żałuję, że tak właśnie się stało, bo gdyby nie to, prawdopodobnie nigdy nie poznałbym Cass.

-A co z tobą i Cassie?-zapytał, uśmiechając się szyderczo. Dokładnie wiedziałem, że pyta o nasze stosunki seksualne, ale po co miałem mu o tym mówić? Jeszcze by mi zazdrościł. 

-Myślę, że dobrze się dogadujemy.-zaśmiałem się, a on walnął mnie z ręki, lekko w tył głowy, co rozśmieszyło mnie jeszcze bardziej.

Tejże cudownej i przyjacielskiej rozmowie przerwało nam czyjeś chrząknięcie. Obróciłem się w stronę nieznajomej mi dziewczyny i lekko uśmiechnąłem.

-Ty jesteś Justin, prawda?-zapytała niepewnie. Skinąłem głową i spojrzałem na zdezorientowanego Jasona. Wzruszyłem ramionami, a on powiedział, że nie przeszkadza i odszedł.

Co?

-W czym ci mogę pomóc?-zapytałem dziewczyny. Nie podobało mi się to jak się zachowuje. Niby nic konkretnego nie robiła, prócz lekko wyzywających ruchów, ale i tak było to dziwne. Czego ode mnie chciała?

-Chciałam tylko porozmawiać.-powiedziała, po czym podniosła swoją dłoń i położyła ją na moim policzku.-Masz takie piękne oczy.

-Wow, wow, wow-zaśmiałem się.-Chyba za dużo wypiłaś.-powiedziałem ściągając jej dłonie z mojej twarzy. Dziewczyna skrzywiła się lekko, ale poddała kładąc swoje dłonie na biodrach i lekko kołysząc nimi do rytmu piosenki, którą słychać było ze środka szkoły.

-Zatańczmy.-zaśmiała się i zarzuciła ręce na moją szyję. Pokręciłem przecząco głową, ale ta nie dawała za wygraną. Chwilę później szeroko się uśmiechnęła patrząc za mnie i nim się zorientowałem jej usta zaatakowały moje. Chwyciłem ją za biodra, chcąc sprawić, by mnie puściła, ale kurczowo się mnie trzymała. Dopiero po chwili odsunęła się ciężko dysząc z uśmiechem na twarzy, po czym odeszła machając mi na pożegnanie.

Co tu się, kurwa stało?

Stałem tak przez chwilę, nic nie rozumiejąc. Patrzyłem jak odchodzi i wsiada do czyjegoś auta. Na dworze było ciemno, ale na parkingu świeciły latarnie co dało mi możliwość, by zobaczyć kto jest kierowcą. Złość buzowała we mnie. Zacisnąłem pięści i uderzyłem w budynek szkoły kalecząc się przy tym, ale nie obchodziło mnie to teraz. Dokładnie wiedziałem, kto za tym stoi, kiedy zobaczyłem ten jego przenikliwy uśmieszek.

-Sean.-warknąłem.

Tylko jaki on miał w tym cel?

Clair.

-Jestem z ciebie cholernie dumny.-powiedział Sean ściskając lekko moje udo. Uśmiechnęłam się do niego szeroko i spojrzałam za okno, rozmyślając. Jeśli mam być szczera, to myślałam, że będzie to trudniejsze, ale jak widać myliłam się.

Miałam wszystko zaplanowane. Najpierw rozmowa z Justinem, potem pójście do szkoły w celu przedstawienia mnie innym, trochę tańca, no i później oczywiście pocałunek na oczach małej, bezbronnej Cassie Sparks. Osobiście nie znam dziewczyny, jak i Justina. Wiem, tylko że Sean za nim nie przepada i chce się za coś odegrać.

 Ciągle tylko powtarzał: '' Jeśli on zabiera mi coś mojego, ja zabiorę mu coś jego''. 

Cokolwiek ma to znaczyć, nie obchodzi mnie to. Ja swoje zadanie wykonałam.

 Cassie była świadkiem jak się całujemy, więc powinnam być z siebie dumna. Teraz pozostaje mi tylko czekać na moją zapłatę.

Cassie.

Nie mogę zapomnieć tego widoku. Ciągle mam przed oczami Justina i tą dziewczynę.

Kim ona w ogóle jest?

Jak długo to trwa?

Czy to wszystko co było między nami, było prawdą?

Pytania w mojej głowie nie dawały mi spokoju. Siedziałam na podłodze w toalecie z podkulonymi nogami, a łzy automatycznie leciały po mojej twarzy. Nie zważałam już na to, czy wyglądam jakoś znośnie. Nie liczyło się już nic. Ne miałam na nic ochoty. Jedyne o czym teraz marzyłam, to by wejść do ciepłego łóżka i położyć się spać, mając nadzieje, że we śnie nie zobaczę ICH razem.

Spojrzałam na telefon, który wskazywał, że była już 23.48 i powoli wstałam. Modliłam się, by w łazience nie było nikogo poza mną. Nie chciałam, by ktoś zobaczył mnie w takim stanie i zadawał milion pytań typu 'co ci się stało'.

Otworzyłam delikatnie drzwiczki nasłuchując się kogoś, ale na moje szczęście było cicho. Wyszłam z kabiny i podeszłam do lusterka. Musiałam jak najszybciej zmyć z siebie rozmazany tusz.

***

-Gdzieś ty była tyle czasu?-krzyknęła na mnie Kate. Wymusiłam słaby uśmiech, mówiąc, że rozmawiałam przez telefon i podeszłam do stolika, by nalać sobie trochę soku. Upiłam łyk i poczułam czyjeś dłonie na mojej talii. Obróciłam głowę i zobaczyłam te cudowne karmelowe oczy wpatrujące się we mnie.

Jak on może po tym wszystkim tak na mnie patrzeć?

Jak może mnie obejmować, udając, że nic się nie stało?

Przełknęłam ślinę, nie chcąc by wydało się, to że widziałam go z NIĄ i ponownie wzięłam łyka swojego napoju. Justin zaśmiał się i wyrwał mi szklankę, odstawiając ją na stół. 

-Zatańczymy?-szepnął mi do ucha. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz, kiedy lekko musnął ustami moją szyję, ale szybko się ocknęłam, przypominając sobie, że właśnie te usta, które muskają moją szyję, były na ustach jakieś nieznanej mi dziewczyny.

Gwałtownie wyszarpałam się z jego uścisku, mówiąc ciche przepraszam, po czym wybiegłam z sali, kierując się ponownie do łazienki. Nie mogłam powstrzymać łez.

Czym prędzej wbiegłam do pierwszej lepszej otwartej kabiny w toalecie i zaczęłam płakać. Usłyszałam, że ktoś wszedł, więc próbowałam choć na chwilę zamilknąć, ale dławiłam się własnymi łzami, które spływały strumieniami.

-Cassie, to ty?-zapytała cicho Kate zmartwionym głosem. Nie odpowiedziałam jej, więc ponowiła swoje pytanie, a ja wstałam z podłogi i otworzyłam jej drzwi, po to by móc się w nią szybko wtulić. Dziewczyna od razu odwzajemniła gest, szepcząc pocieszające słówka. Pociągnęła mnie na dół byśmy mogły usiąść i zamknęła za nam drzwi. Siedziałam wtulona w przyjaciółkę, łkając. Dopiero, kiedy powoli zaczęłam się uspokajać Kate, uznała, że to czas, bym jej wszystko wyjaśniła. Spojrzała na mnie zmartwionym wzrokiem i otarła łzy, które wciąż spływały mi po policzkach.

-Justin mnie zdradził.-załkałam, ponownie się w nią wtulając. Kate mocniej mnie do siebie przytuliła i lekko nami kołysała.

-Shh, kochanie, zabiję Go.-wyszeptała zła.-Ale skąd to wiesz?

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Parararara, cześć i czołem :)

---> Spodziewaliście się, że za tym wszystkim stoi Sean?

---> Czy Cass wybaczy Justinowi?

---> Jak Justin zareaguje jak się dowie, że Cass wszystko widziała?

---> Co zrobi Kate, po rozmowie z przyjaciółką? Zabije go? xDD
---> Czy Jason się tak naprawdę zmienił czy to tylko pozory?

Ponieważ dzisiaj zrobiłam już wszystko co ze szkołą związane.

 (mam na myśli zaliczenia, poprawy itp)

     + ładnie i szczerze komentowaliście, postanowiłam się sprężyć i napisać kolejny rozdział. :)

+ wiem, że jest krótki, ale nie chciałam żeby było za dużo w jednym...wybaczcie < 3

Jeśli chodzi o pytania, które pojawiły się w poprzednim rozdziale, co do drugiej części to...

Nie. Nie planuje kolejnej części tego opowiadania, ale to jeszcze nie jest pewne..

Jeśli chodzi o tą część to będzie jeszcze kilka, więc spokojnie, jeszcze Was troszkę pomęczę, haha :)

Ask.
Twitter.

Rozdział 44

Cassie.

Dzisiaj wielki dzień. Myślicie, że przesadzam? Możliwe, ale naprawdę długo czekałam na tę noc i mam nadzieję, że będzie tak jak to sobie wymarzyłam. 

Stanęłam przed lustrem i po raz ostatni się w nim przejrzałam. Na dole czekał już Justin. Co prawda jeszcze go nie widziałam, ale jestem pewna, że wygląda niesamowicie.

-Cassie, pośpiesz się.-krzyknęła z dołu moja mama. Uśmiechnęłam się do siebie i wygładziłam sukienkę.

-Już schodzę.-odkrzyknęłam. Wzięłam z łóżka małą torebkę na najpotrzebniejsze rzeczy i wyszłam z pokoju uprzednio zamykając za sobą drzwi. Stanęłam na schodach i powoli, ostrożnie zaczęłam schodzić.

 Czułam się jak księżniczka w jakimś romantycznym filmie. Oczy Justina były zwrócona ku mnie. Patrzył tylko na mnie, co nie powiem było dość krępujące, zważając na to, że miałam szpilki i patrzyłam prosto na niego, a jednocześnie nie chciałam się wywrócić na schodach.
Uśmiechnęłam się lekko do niego, a on to odwzajemnił. Chwilę później na korytarzu pojawiła się również mama, która gdy mnie tylko zobaczyła zaniemówiła i zakryła usta dłońmi.

 Czy to dobry znak?

-Przepraszam Justin, ale chyba jednak ci jej nie oddam.-zwróciła się do mojego chłopaka i podeszła do mnie.-Wyglądasz cudownie.

-Jestem pewien, że będziesz najpiękniejszą dziewczyną, która tam będzie.-powiedział Justin. Moja mama spojrzała na niego spode łba i pokręciła głową.

-Nie podlizuj się chłopcze.-zaśmiała się, a ja jej zawtórowałam po czym objęłam jej szyję dłońmi i mocno się do niej przytuliłam.-Kiedy ty mi tak wyrosłaś,co?-zapytała samą siebie, kiedy się odsunęła, bym mogła podejść do Justina. Ucałowałam jego polik na przywitanie i szeroko się uśmiechnęłam. Chłopak wyjął jedną rękę zza pleców i podał mi malutki bukiecik, który miałam założyć sobie na nadgarstku. Zrobiłam charakterystyczne 'awww' i już chciałam wziąć go od niego, ale zabrał mi go z przed nosa.

-Daj rękę.-powiedział. Wykonałam jego polecenie, a on jako dżentelmen ujął moją dłoń i delikatnie wsunął bukiecik na nadgarstek.-Wyglądasz przepięknie.-szepnął mi do ucha, które chwile później lekko przegryzł. Zaśmiałam się na jego gest i zarumieniłam. 

Przeleciałam po nim wzrokiem i zauważyłam, że miał na sobie garnitur, krawat i czarne buty, które idealnie komponowały się z całością. Zrobił na mnie olbrzymie wrażenie. Nie ubrał zwykłych spodni z krokiem, jak to ma w zwyczaju, ani butów firmy Supra. 

Justin ma to do siebie, że we wszystkim jest mu dobrze. Mógłby ubrać worek na głowę, reklamówki na nogi i przykrótkie spodnie, a i tak powiedziałabym, że wygląda jak Bóg Seksu.

 Oczywiście to wszystko nie jest porównywalne z tym, w czym stoi przede mną. Muszę powiedzieć, że wygląda oszałamiająco. Zawsze wiedziałam, że jest przystojnym mężczyzną, ale nigdy nie myślałam, że będę chciała go częściej widzieć w czymś takim.-Napatrzyłaś się?-zapytał roześmiany wyrywając mnie z zamyślenia. Odwróciłam się do mamy, pocałowałam jej polik na pożegnanie i razem z Justinem wyszliśmy z domu kierując się prosto na bal.

***

Po dotarciu przed szkołę, bo tam właśnie miał odbyć się coroczny bal wysiadłam z samochodu Justina i rozejrzałam się w poszukiwaniu mojej przyjaciółki. Delikatny wiatr otulił moje ciało, a mnie przeszedł dreszcz. Chłopak musiał to zauważyć, ponieważ chwilę później był już przy mnie oddając mi swoją marynarkę. Uśmiechnęłam się do niego szczerze i podziękowałam.

-Gotowa?-zapytał obejmując mnie w talii. Skinęłam lekko głową po czym pociągnęłam go w stronę wejścia. Weszliśmy do szkoły i udaliśmy się na salę gimnastyczną, która swoją drogą była naprawdę dobrze ozdobiona. Przy jednym ze stolików stała Kate z Chrisem, więc podeszliśmy do nich by się przywitać.

-Cassie.-krzyknęła, gdy mnie tylko zobaczyła. Chłopaki uścisnęli się jak to oni mają w zwyczaju, a my przytuliłyśmy się i ucałowałyśmy sobie poliki. Przyjrzałam się dzisiejszej kreacji Kate i muszę powiedzieć, że wyglądała naprawdę gorąco.-Kochana, cudownie wyglądasz.-skomentowała mój strój.

-Ja? Spójrz tylko na siebie, wyglądasz jak Bogini.-zaśmiałam się i wzięłam ją pod rękę. 

Chłopaki zawzięcie o czymś rozmawiali, więc postanowiłyśmy rozejrzeć się trochę po szkole. Przeszłyśmy przez korytarz, gdzie co chwilę mijałyśmy kogoś znajomego. Większość uczniów była ze swoją tzw. drugą połówką, choć nie wszyscy.

 W pewnym momencie do szkoły wszedł Jason z Olivią. Uśmiechnęli się do nas promiennie i podeszli. Czego oni od nas chcą?

-Cześć.-przywitał się Jason.-Jest z tobą Justin?

-Jest.-powiedziałam.-Co chcesz od niego?

-Tylko porozmawiać, wyzuj panienko.-zaśmiał się i pstryknął w mój nos palcami. Skrzywiłam się lekko i chwyciłam Kate za rękę ciągnąc ją z powrotem do sali. W oddali słyszałam jeszcze tylko śmiech Jasona. Czy śmiał się ze mnie?

***

-Możesz mi wytłumaczyć co robisz, że z dnia na dzień wyglądasz coraz piękniej?-zapytał Justin, kiedy tańczyliśmy.

-Myślę, że o to samo mogłabym zapytać ciebie, mój przystojniaku.-powiedziałam szczerze się uśmiechając po czym wtuliłam się w jego klatkę piersiową. 

Nie tańczyliśmy już. Staliśmy na parkiecie, po prostu przytulając się. 

W tej chwili nie liczyło się nic więcej prócz nas. 

W tej chwili to my tu byliśmy najważniejsi. 

Nagle w głośnikach słychać było pierwsze słowa piosenki Justina Timberlake'a ,,My Love''.

-If I wrote you a symphony-wyśpiewał mi do ucha.

/ jeśli napisałbym ci symfonię /

Just to say how much you mean to me (what would to do)

/ tylko po to, by powiedzieć ci jak wiele dla mnie znaczysz (co byś zrobiła?) /

If I told you, you were beautiful

/ jeśli powiedziałbym ci, że jesteś piękna /

Would you date me on the regular (tell me would you)

/ czy spotykałabyś się ze mną na stałe? (powiedz, spotykałabyś się?) /

Well baby, I've beem around the world

/ kochanie, byłem na całym świecie /

But I ain't seen myself another girl (like you)

/ ale nie widzę siebie z innymi dziewczynami (tak jak z tobą)

Podniosłam lekko głowę, by na niego spojrzeć, a on spojrzał na mnie zaniepokojony. Ujął moją twarz w dłonie i szybko starł łzy z policzków.

-Teraz możesz nazwać mnie szaloną.-powiedziałam śmiejąc się gorzko.-Nawet nie wiem czy śpiewałeś to bezpośrednio do mnie czy tak po prostu, a ja beksa już płaczę.

- Because, I can see us holding hands

/ Ponieważ mogę nas zobaczyć trzymających się za ręce. /

Walking on the beach our toes in the sand

/ Idących po plaży, nasze stopy na piasku /

I can see us on the country side

/ Mogę zobaczyć nas na wsi /

Sitting on the grass laying side by side

/ Siedzących na trawie, leżących obok siebie /

You can be my baby

/ Możesz być moim skarbem /

Let me make you my lady

/ Pozwól mi uczynić cię moją damą /

Girl you amaze me

/ Dziewczyno, zachwycasz mnie /

Aint gotta do nothin crazy

/ Nie musisz robić nic szalonego /

See all I want you to do is be

/ Widzisz, wszystko co chcę żebyś zrobiła, to żebyś została /

-Justin, proszę.-mruknęłam, a on się zaśmiał. Uniósł mój podbródek swoimi palcami i delikatnie musnął moje usta. Pocałunek długo nie trwał, ale mimo to miał w sobie coś magicznego.

-Wszystko to było do ciebie.-powiedział patrząc mi prosto w oczy.-Kocham Cię Cass.

***

-Drodzy uczniowie.-powiedziała jedna z nauczycielek stojąc na scenie i chcąc zwrócić na siebie uwagę. Oczywiście nikt jej zbytnio nie słuchał. Każdy zajęty był sobą. Dopiero, kiedy z głośników wydobył się nie zbyt przyjemny dźwięk, taki jakby ktoś piszczał; wszyscy uczniowie spojrzeli w stronę sceny. Usatysfakcjonowana nauczycielka uśmiechnęła się szeroko i ponownie zaczęła mówić.-Więc...skoro już mnie zauważyliście, to chciałam wam powiedzieć, że czas najwyższy wybrać tegorocznego ''Króla'' i ''Królową''. -Nagle po całej sali rozległy się głośne krzyki i wiwaty. No tak w końcu to wielka atrakcja, czyż nie? Nie rozumiem czemu tak dużo osób się tym tak cieszy. To tylko dwoje ludzi, którzy zostają wybrani przez uczniów, po czym muszą ze sobą zatańczyć. Co w tym wielkiego i po co o to tyle hałasu?

-Przez cały wieczór mogliście głosować na waszą koleżankę i kolegę. Nie ważne czy jesteście z tej szkoły czy spoza. Ważne, że jesteście tu z nami i dobrze się bawicie, prawda?-zapytała, a ludzie zaczęli klaskać.-A więc..tegoroczną królową zostaje...-przerwała, by zbudować trochę napięcia.-Olivia Pignes.

No tak, mogłam się tego domyślić. W końcu ona zawsze dostaje to czego chce, prawda?

Olivia weszła na scenę promieniejąc szczęściem. Odebrała koronę od jednej z uczennic, która trzymała ją na poduszce (nie wnikajcie w logikę tej szkoły.) i podeszła do mikrofonu, by wygłosić swoją przemowę.

-Cześć Wam.-przywitała się jakby nikt wcześniej jej nie widział, ugh. Zastanawiacie się pewnie dlaczego wciąż mam do niej negatywne nastawienie, zważając na to, że odkąd jestem z Justinem ona nie wchodzi nam w drogę. Ponadto ustabilizowała się będąc z jednym chłopakiem już od dłuższego czasu, a to dla niej naprawdę dużo.. W każdym razie jeśli ona myśli, że będę ją lubić, bo nagle stała się dla mnie miła to się myli. Wciąż obawiam się, że robi to wszystko tylko na pokaz, że próbuje się przymilić, by później coś zrobić.. Abym jej zaufała, naprawdę musi się postarać.-Bardzo Wam wszystkim dziękuję za to, że na mnie głosowaliście. To naprawdę dużo dla mnie znaczy. Ta szkoła jest dla mnie jak drugi dom, a to wszystko dzięki wam, wspaniałym uczniom. Dziękuję z całego serca.-powiedziała kończąc swój monolog. Zeszła ze sceny i od razu podeszła do Jasona zarzucając mu się na szyję.

-Bardzo dziękujemy za te słowa Olivio, a teraz czas na naszego króla. Jesteście ciekawi kto nim jest?-zapytała, a wszyscy zaczęli krzyczeć jakieś imiona próbując zgadnąć.-Ja już wiem.-zaśmiała się.-I powiem wam szczerze, że nie mam pojęcia kim jest ten młodzieniec, ale musi być gorący, skoro to właśnie na niego poszła większa ilość głosów. Dobrze, już dobrze, nie będę przeciągać, więc...tegorocznym królem jest niejaki...-znowu chwila grozy, jak ja to uwielbiam.-Justin Bieber.-krzyknęła. 

Po tych słowach wszystko działo się bardzo szybko, w jednej chwili Kate i Chris znaleźli się przy nas gratulując Justinowi. Ja stałam w bezruchu nie wiedząc czy to prawda czy się tylko przesłyszałam.

-No dalej idź.-ponagliłam go. 

Czy byłam szczęśliwa? Cóż..zależy jak na to patrzeć. Z jednej strony nie, ponieważ to oznacza, że będzie musiał zatańczyć z Olivią, a to mi się nie podoba, a z drugiej strony fajnie jest mieć satysfakcję wiedząc, że większość dziewczyn z tej szkoły leci na MOJEGO chłopaka i żadna z nich nie może go mieć. 

Justin wszedł na scenę i odebrał swoją należytą koronę, po czym tak jak wskazała mu nauczycielka podszedł do mikrofonu.

-Okej, emm cześć.-powiedział, a ja zaczęłam się z niego śmiać. Kilka osób spojrzało na mnie jak bym była kosmitką, ale olałam to. Kate chwyciła mnie za rękę, mocno ściskając dając mi znak, że jest dumna. Uśmiechnęłam się do niej lekko i ponownie swój wzrok przeniosłam na Justina.-Nie wiem jakim cudem znalazłem się na tej scenie, ale dziękuję. Fajne doświadczenie, wiecie? Nigdy nie nosiłem korony, a dzięki wam mam taką okazję.-zaśmiał się, a szkoła razem z nim.-Mówiąc już o podziękowaniach, to największe należą się mojej małej, słodkiej Cass, która to właśnie ze mną chciała tu przyjść. Gdyby nie ona, to nie miałbym szansy stać tutaj i czuć się jak władca w jakimś zamku z tą koroną.-powiedział, przez co słyszałam gdzieniegdzie krótkie ,,awwww''. Spuściłam lekko głowę czując się zawstydzona, że o mnie wspomniał, a jednocześnie zrobiło mi się bardzo miło.

Chłopak raz jeszcze podziękował, po czym zszedł ze sceny i podszedł do nas.

-Stary, jesteś ciotą, a nie jakimś królem.-zaśmiał się Chris i zdjął Justinowi koronę z głowy.-Patrz, teraz to ja jestem królem i rozkazuję ci klęknąć przede mną i prosić o wybaczenie.

-Chyba cię pojebało.-skomentował śmiejąc się Justin i ucałował moje czoło.-Spójrz tylko, ludzie mnie kochają.

-Dziwisz im się?-zapytałam wtulając się w jego klatkę piersiową, kiedy zobaczyłam, że Olivia idzie w naszym kierunku. Możecie uznać mnie za wariatkę, ale nie chciałam by z nią szedł dlatego to zrobiłam. Dziecinne zachowanie? Prawdopodobnie tak, ale trudno.

-A teraz czas na taniec króla i królowej.-powiedziała nauczycielka podchodząc do DJ'a i puszczając pierwsze słowa Beyonce - Dreaming.

-Jesteś królem, huh?-zapytała sarkastycznie Olivia.-Między nami nie jest do końca dobrze, dlatego..-popatrzyła na mnie i zdjęła koronę z głowy, zakładając mi ją delikatnie na włosy. Wokół nas zebrało się mnóstwo ludzi, którzy tak jak gdyby nigdy nic po prostu przyglądali się całej sytuacji.

-To jest twoja korona.-powiedziałam ściągając ją, ale mnie powstrzymała swoimi dłońmi.

-Weź ją. To ty powinnaś tańczyć teraz z Justinem, nie ja.-uśmiechnęła się lekko i oddaliła z powrotem wracając do Jasona.

Co się właśnie stało i gdzie jest wiecznie wkurzająca Olivia?

Kim jest ta dziewczyna, która się za nią podaje?

-Chodźmy.-powiedział Justin ciągnąc mnie za rękę. Na początku stawiałam opór, więc lekko zirytowany podniósł mnie w stylu ślubnym i zaniósł na środek parkietu. Mówiłam wcześniej, że czułam się zażenowana, kiedy mi dziękował będąc na scenie, to wyobraźcie sobie co czułam w tym momencie. Myślałam, że się spalę ze wstydu. 

Muzyka leciała w tle, a my tańczyliśmy. Wkurzało mnie to, że cały czas ktoś na nas patrzy, ale Justin ciągle mi powtarzał bym się nimi nie przejmowała i patrzyła na niego, jeśli oni mnie rozpraszają.

- It took a life time

/ zabrało mi to całe życie. /

Just to get with you 

/ by ciebie odnaleźć /

To be with you baby

/ by być z tobą kochanie /

And now that I'm here with you

/ i teraz kiedy jestem tutaj z tobą / 

I'm gonna take it in

/ wykorzystam to /

Breathe you in

/ będę tobą oddychać /

And if I am dreaming let the dream be that I'a awake

/ I jeśli śnię to niech ten sen będzie, kiedy się obudzę /

'Cause I rather dream about you than be living life without you

/ bo wołałbym śnić o tobie niż żyć bez ciebie/

Zakończyliśmy swój taniec wraz ze śpiewem między sobą, a ludzie zaczęli klaskać. Justin podniósł moją głowę i musnął moje usta, a ja po raz kolejny dzisiejszego wieczoru się zarumieniłam. Chwyciłam chłopaka za rękę i razem udaliśmy się do śmiejących się przyjaciół.

-To było takie urocze.-krzyknęła Kate próbując przekrzyczeć muzykę. Nagle ni stąd ni zowąd pojawił się Jason. Chwycił Justina za ramię i powiedział coś, czego nie byłam w stanie usłyszeć.

-Zaraz wrócę.-powiedział całując mój policzek.-Dasz sobie radę?-skinęłam lekko i wymusiłam uśmiech.

***

Minęło już ponad 40 minut, a Justina wciąż nie ma. Kate z Chrisem ciągle mi powtarzali bym się nie martwiła, ale ja tak nie potrafię. Powiedział, że za chwilę wróci i co? Czy dla niego chwila trwa 40 minut? Rozglądałam się po sali próbując go wypatrzeć, ale nigdzie go nie było, więc postanowiłam go poszukać. Powiedziałam przyjaciołom, że idę do łazienki, a oni przytaknęli będąc zajęci sobą. W oddali ujrzałam Jasona z Olivią, więc podeszłam do nich wiedząc, że Justin właśnie z nim wychodził, więc musi wiedzieć, gdzie on jest.

-Gdzie Justin?-zapytałam zakładając kilka kosmyków włosów za ucho.

-Przed chwilą z kimś rozmawiał na dworze.-powiedział. Czym prędzej ruszyłam w stronę wyjścia chcąc już się do niego przytulic i wrócić na salę, by ponownie trochę potańczyć. W końcu to miał być nasz wieczór, prawda?

Kiedy wyszłam, dokładnie rozejrzałam się wokół budynku, aż w końcu dostrzegłam swojego chłopaka. Nogi się pode mną ugięły, a w głowie lekko zakręciło. Jeszcze chwila i myślę, że bym tam zemdlała. Biegiem wróciłam do budynku szkoły i nie zważając na to czy kogoś taranuje, czy nie pobiegłam do łazienki. Zamknęłam się w jednej z kabin i cicho łkałam. 

Chciałam jak najszybciej pozbyć się obrazu całującego się Justina z inną dziewczyną...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Uuuuuuuuuuuuu... drama time :))

Kim jest tajemnicza dziewczyna?

Ci będzie dalej z Cass i Justinem? 

Jeśli chodzi o tłumaczenie drugiej piosenki, to nie mam pojęcia czy jest dobrze, bo brałam w tekstowo.pl więc za błędy nie odpowiadam, lol

Do następnego misiaki xoxo

+ Ktoś zapytał pod ostatnim rozdziałem, czy pisząc, że zbliża się koniec mam na myśli koniec opowiadania, więc..

Tak, mam na myśli koniec opowiadania. :)

Rozdział 43

Justin.

-Tak myślałam.-ktoś westchnął głośno i zrzucił kołdrę. Przytuliłem się bardziej, o ile w ogóle było to możliwe do Cass, ale po chwili znów usłyszałem ten głos. Czy nie mogą dać nam spokoju? Nie widać, że śpimy? - No dalej śpiochy, wstawać. Cassie, za 30 minut masz szkołę. - po tych słowach dziewczyna zrzuciła moją rękę z jej ciała i usiadła na łóżku przecierając oczy, i spoglądając na swoją mamę. No tak, mogłem się domyślić, że to ona zorganizuje nam dzisiejszą pobudkę.
-Nie mogłaś nas wcześniej obudzić?-zapytała z wyrzutem. Amanda skarciła ją wzrokiem i podniosła kołdrę rzucając nią we mnie. Jęknąłem niezadowolony, że ktoś śmie przeszkodzić mi w drzemce, ale nie chcąc robić afery po prostu położyłem się na brzuchu i zakryłem głowę poduszką.
-Nie jestem waszym budzikiem Cassie. Sami powinniście o to dbać.-powiedziała, po czym skierowała się do drzwi.-Idę do pracy, a wy nie róbcie głupstw ani w szkole, ani ogólnie.-I już jej nie było. W sumie cieszyłem się trochę z tego, bo miałem jakąś taką małą nadzieję, że uda mi się namówić Cass do zostania w domu, ale kiedy zrzuciłem ze swojej głowy poduszkę i zobaczyłem dziewczynę biegającą po pokoju i szukającą czegoś, stwierdziłem iż mam marne szanse.
-Czego szukasz?-zapytałem przeciągając się.
-Mojego telefonu. Nie widziałeś go nigdzie?-zapytała cicho przegryzając wargę i rozglądając się po pokoju. Wstałem i podszedłem do niej, by uwolnić jej wargę spod zębów, a następnie udałem się do łazienki. Na koszu z brudnymi ubraniami leżały nasze ciuchy. Wziąłem do ręki jej spodnie i wyciągnąłem z nich telefon. Mała głupiutka Cass zapomniała, że wczorajszego wieczoru kąpaliśmy się razem i zostawiliśmy rzeczy na koszu.
-Pomóż mi znaleźć telefon, zaraz się..-nie dokończyła, kiedy zobaczyła mnie stojącego w łazience z jej telefonem w ręku. Uśmiechnęła się szeroko i podeszła bliżej, by go wziąć.-Dziękuję, dziękuję, dziękuję.-mówiła śpiewającym głosem, przez co się roześmiałem i pocałowała mój polik.
-A teraz zbieramy się panie Bieber, raz, raz.!

Cassie.

-Nie powinieneś się tak spóźniać do szkoły.-powiedziałam odpisując Kate na sms'a. Byliśmy właśnie w drodze do mojej szkoły. Jak zwykle ja musiałam być pierwsza. Mam na myśli to, że Justin uparł się i nie chciał pojechać od razu do swojego domu, by się odświeżyć i przebrać. Stwierdził, że on może poczekać, bo chce mnie odwieść. Rozumiem jego nadopiekuńczość, ale nie powinien zawalać swojej szkoły ze względu na mnie. To niedorzeczne.
-Daj już spokój Cass, nic się nie stanie jak się trochę spóźnię.-powiedział parkując przed szkołą. Pokręciłam głową w niedowierzeniu i wzięłam swoją torbę do rąk.-Przyjechać po ciebie?-zapytał.
-Zależy o której kończysz.
-A ty?-zapytał chichocząc. O nie, już wiedziałam co chciał, a ja mu się nie dam. Nie ma opcji, że znowu będzie się zwalniał, żeby po mnie przyjechać. Jeszcze tego by brakowało.
-Nie ważne, a teraz cześć.-powiedziałam otwierając drzwi od auta. Czy on naprawdę myśli, że pozwolę mu zawalić szkołę? Jeśli tak, to jest w błędzie. Zrobię z niego bardzo pilnego ucznia, o taaaak.
-Hej, Cass-krzyknął za mną. Odwróciłam się na pięcie i spojrzałam na niego z podniesioną brwią. Podszedł bliżej, aż w końcu staliśmy tak blisko, że stykaliśmy się czołami.
-Nie dostałem buziaka na 'Dzień Dobry''.-powiedział z szerokim uśmiechem. No i weź tu z nim wytrzymaj. Jego uśmiech jest jak narkotyk, rozumiecie? Za każdym razem, kiedy widzę, że jest szczęśliwy, ja również jestem. Tak. Tak działa na mnie niejaki Justin Bieber aka idealny chłopak.
-Spóźnię się na lekcje, więc myślę, że masz pecha.-zaśmiałam się.
-Mniej mów, więcej rób.-powiedział po czym złączył nasze wargi w idealnym pocałunku. Objął mnie dłońmi w talii i masował delikatnie moje boki. Jego usta są takie miękkie i delikatne. Gdybym mogła, to całowałabym go dniami i nocami, a jednoczenie spalałabym kalorię. Skoro podczas jednego pocałunku spala się średnio od 6 do 12 kalorii na minutę, to czyż nie jest to korzystne?
W jednej z części ,,5O twarzy Greya'' było napisane: ,,Trzeba pocałować wiele żab,nim trafi się na księcia'', uznajcie mnie za głupią, ale chyba już swojego księcia znalazłam.
-Hmm..uroczy teatrzyk, ale czy moglibyście już skończyć?-zapytała z wyrzutem Kate stojąca obok nas. Zachichotałam cicho po oderwaniu się od Justina i spuściłam lekko głowę rumieniąc się.
-Pa.-powiedziałam do Justina, po czym udałam się z Kate do szkoły. Mnóstwo uczniów patrzyło na nas i coś szeptało. Czyżby widzieli jak całowałam się z Justinem? Cholera. Nie lubię być tematem innych uczniów, nie mogą zając się swoimi sprawami?
-Oh, tu jesteście.-powiedziała zdyszana nauczycielka.-To co? Pomożecie mi z tymi plakatami?
-Jasne.-powiedziałam.-Kiedy mamy zacząć?
-Teraz. Pójdę do waszych nauczycieli i was zwolnię,ok?
Skinęłyśmy głowami śmiejąc się i udałyśmy się posłusznie za nauczycielką. To jest właśnie to co lubię. Idę do szkoły, ale nie ma mnie na lekcjach.. Czy to nie jest cudowne życie? Ominie mnie tyle fascynujących przedmiotów..oh, tak mi przykro. Czujecie to, prawda? Ciekawe tylko z ilu lekcji nas zwolni. Mam nadzieję, że ze wszystkich.

-Już jestem. -powiedziała.-Wszystko załatwione, więc chodźmy.

Weszłyśmy razem z nauczycielką do jednej z sal informatycznych i zajęłyśmy miejsca przy komputerach tak jak wcześniej poprosiła. Na kilku monitorach był włączony program, na którym prawdopodobnie tworzyli próbny plakat. Gdybym miała go ocenić, powiedziałabym, że do najgorszych nie należy, aczkolwiek uważam, że jest zbyt ciemny. Plakat był koloru ciemnego błękitu, ale na tyle by było widać czarne litery na nim. Na górze, po środku był wielki napis : ,,Party Time, Party Night’’, a pod nim krótki opis tego co będzie się działo. Wiecie.. dobra muzyka, konkurs na królową i króla balu i nowość tegoroczna tzw. ,,Rozdanie Pawłów’’, które polegało na tym, że każdemu z ostatniej klasy zostają przydzielone miana np. najlepszy sportowiec, największa śmieszka/śmieszek, najbardziej stylowa/y dziewczyna/chłopak itp. A na samym dole ponownie dużymi literami ,,Zapraszamy’’. Gdzieniegdzie znajdowały się jeszcze gwiazdy, a na górze po lewej stronie księżyc. Szczerze mówiąc już się nie mogę doczekać. Mam nadzieję, że to będzie wyjątkowa noc..z wyjątkowymi ludźmi, jeśli wiecie co mam na myśli.-Skoro już zapoznałyście się z plakatem, to na zapleczu są wszystkie te, które trzeba przywiesić.-podała nam klucz, a sama zajęła się pisaniem jakiś dokumentów. Czeka nas szalony dzień…

Justin.

Odkąd odwiozłem Cass do szkoły minęło kilka dni, w tym czasie moja mama poprosiła mnie bym pojechał z nią na zakupy, ponieważ musiała sobie kupić jakąś sukienkę. Zastanawiacie się pewnie po co? Otóż moja najcudowniejsza rodzicielka wybiera się na randkę. Tak, na randkę dobrze słyszycie. Czy jestem szczęśliwy? Hm..w pewnym sensie tak, ponieważ wiem, że ona jest. Ale mimo wszystko boję się o nią, bo nie chcę by się ponownie zawiodła na jakimś mężczyźnie.

Nie myślcie sobie, że jestem jakiś nienormalny, ale żeby sprawdzić czy jest odpowiedni dla mojej mamy, odkąd ta powiedziała mi, że na kimś jej zależy zacząłem go śledzić. Sprawdziłem też gdzie mieszka, gdzie pracuje i jakie ma relacje z innymi ludźmi. Byłem nawet w jego biurze, gdzie kilku jego pracowników opowiadało mi o nim i o dziwo, nie powiedzieli niczego złego.  Są dwie opcje. Albo dlatego, że u niego pracują, albo dlatego, że naprawdę jest dobrym człowiekiem.  W każdym razie łudziłem się, że jest porządku. Przez te kilka dni zdążyliśmy również odwiedzić małą Hallie. Jej opiekunka, wraz z głównym dyrektorem oddziału zgodził się na to, byśmy ją gdzieś zabrali. Wzięliśmy Jacoba i pojechaliśmy z nimi na plac zabaw, na lody jak i do domu Cass, gdzie dzieciaki poznały Amandę-mamę Cassie, którą wręcz pokochali, oczywiście z wzajemnością. Dodając, został mi jeszcze tylko jeden wyścig i w końcu Melanie będzie mogła wrócić do domu. Mam nadzieję, że uda mi się go wygrać i Sean nie zrobi nic głupiego. Odkąd dowiedziałem się, że mnie wystawił, stałem się bardziej ostrożny. Zdążyłem się z nim pokłócić kilka razy, dlatego boję się, że może zrobić coś, co nie będzie korzystne dla mnie.   

Teraz stoję w sklepie wraz z kumplami, którzy co chwilę wybuchają śmiechem. Dlaczego? Ponieważ żaden garnitur na mnie nie pasuje. Nie rozumiem co to za wymysł żeby iść na bal w garniaku. Gdybym to ja miał decydować to każdy mógłby przyjść tak jak mu się podoba. W końcu nie każdy lubi oficjalne stroje, prawda?

-Bieber, chyba musisz troszkę przytyć.-zaśmiał się Ryan.-Masz patyki, a nie nogi. Te spodnie ci wiszą, stary.

-Może dzięki temu zapoczątkuje nowy styl? Wiesz, garniak z krokiem.-powiedziałem  opuszczając jeszcze niżej spodnie i udawałem, że przechodzę przez wybieg jak model. Chłopaki wybuchnęli śmiechem, przez co cała uwaga została poświęcona nam. Czułem na sobie wzrok każdego, kto był w tym sklepie. 

Czy ludzie nie mają ciekawszych rzeczy do roboty?

-Dobra koleś starczy, przebierz się.-powiedział Chaz trzymając się za brzuch i próbując powstrzymać się od śmiania.

Dziwicie się naszemu zachowaniu?

 Cóż mogę powiedzieć..to dla nas norma. Często zachowujemy się jak duże dzieci i nie ma w tym nic dziwnego.

Wszedłem z powrotem do szatni i zdjąłem z siebie za duży garnitur.

-W czymś mogę pomóc? –usłyszałem głos jakiejś dziewczyny, skierowany pewnie do chłopaków. Otworzyłem drzwiczki i wyszedłem. Przede mną stała wysoka blondynka z pięknym, promienistym uśmiechem. Na oko miała może ze 30 lat. Wystawiła ku mnie rękę i przedstawiła się. Tą samą czynność powtórzyła z Ryanem, Chazem, Joshem i Chrisem. –To czego potrzebujesz? –zapytała zwracając się ku mnie.

-Jak widzisz garnituru.-powiedziałem wskazując na strój, który miałem w ręku.

-No tak. -zachichotała.-Coś wymyślimy. Jaki masz rozmiar?

-Najmniejszy z możliwych.-zaśmiał się Josh. Spiorunowałem go wzrokiem i kopnąłem lekko w tyłek każąc mu się zamknąć. Oczywiście wszyscy zaczęli się śmiać, a ja nie wiedziałem co zrobić. Okej, może byłem chudy, no ale żeby aż tak? Dużo ćwiczę, mam zajebisty sześciopak, szerokie barki co więcej potrzeba? Są spodnie, które na mnie pasują, więc nie rozumiem co mają do moich nóg. Nie moja wina, że nie ma na mnie spodni od garnituru, prawda?

-Zaraz coś przyniosę.-powiedziała i ruszyła na zaplecze. Staliśmy rozmawiając dopóki dziewczyna nie wróciła. W ręku trzymała tylko spodnie.

-Przymierz te.-powiedziała podając mi je do ręki. Wziąłem je i po raz kolejny wszedłem do przymierzalni. Po chwili wyszedłem by się im pokazać. Patrzyli na mnie takim wzrokiem, jakby nie wierzyli, że cokolwiek może na mnie pasować, a jednak..

-Bierzemy.-powiedział Chris.
I tak oto kupiliśmy spodnie od garnituru. Przymierzyłem jeszcze kilka marynarek, aż w końcu znalazłem ta idealną po czym zadowoleni opuściliśmy sklep. Drobna rada na przyszłość, nigdy nie kupujcie takich rzeczy na ostatnią chwilę. Trzeba być mną by kupować garnitur dzień przed balem.

Cassie

-I jak?-zapytałam stojąc przed mamą. Miałam ubraną sukienkę, w której jutro idę na bal, szpilki oraz delikatny makijaż. Nie chcę się jutro malować zbyt mocno. Chcę wyglądać naturalnie i czuć się wyjątkowo. Mam nadzieję, że ten wieczór zapamiętam do końca życia...
-Kochanie..-przerwała wpatrując się we mnie przez chwilę po czym prędko wstała i mocno mnie do siebie przytuliła.-Jesteś taka piękna.-dodała cicho.-Justin oszaleje na twoim punkcie.


---------------------------------------------------------------------------------------------------

Elooo, 

wiem, że rozdział nie jest zbyt ciekawy, ale chciałam przedstawić ich przygotowania do balu. W kolejnym będzie hmm...napięcie. :):)

I cóż...zbliżamy się do końca...

Do następnego :)

Jeśli są jakieś błędy to przepraszam.

Twitter